★★सारे काही तुझ्यासाठी★★ ©®सौ मधुर कुलकर्णी, पुणे

★★सारे काही तुझ्यासाठी★★

राधाने घड्याळ बघितले. संध्याकाळचे साडेसहा होऊन गेले होते. उशीरच झाला होता. आज नेमकं बॉसने निघायच्या वेळेला काम दिलं. साकेत वाट बघत असेल.आज त्याने टेकडीवर भेटायला बोलावलं होतं.म्हणजे नक्कीच त्याचा मूड नसणार. एरवी कॉफीशॉपमधे भेटणारा साकेत,अस्वस्थ असला की टेकडीवर बोलवायचा.अशावेळी त्याला आजूबाजूला खूप माणसं नको असायची. तसाही तो एकांतप्रियच होता. राधाने मोबाईलवर आईला मेसेज टाकला.
–साकेतला भेटायला जातेय. उशीर होईल–

राधाने पर्स उचलली. ऑफिसच्या प्युनला ड्रॉवरच्या किल्ल्या दिल्या आणि पार्किंग मधून स्कुटर काढली.तिच्या ऑफिसपासून टेकडीपर्यंत अर्धा तास लागायचा. वाटेत स्कुटर थांबवून तिने पर्समधला छोटा थर्मास काढला आणि कॉफीशॉप मधून स्ट्रॉंग कॉफी घेतली. साकेतला आज स्ट्रॉंग कॉफीची नक्कीच गरज असेल.

टेकडी फार उंच नव्हती तरीही वृद्धांना चढण्यासाठी पायऱ्या केल्या होत्या. राधा झरझर पायऱ्या चढली. तिने नेहमीच्या जागेकडे बघितलं. साकेत दूरवर कुठेतरी नजर लावून बसला होता. राधा साकेतजवळ गेली आणि हळूच त्याच्या खांद्यावर हात ठेवला. साकेतने वर बघितलं. राधा दिसल्यावर तिचा हात धरून बाजूला बसवलं आणि रागानेच बोलला. “लवकर यायला काय होतं तुला? मला काही कामं नाहीत म्हणून इथे बसलो नाहीय.”

राधाने त्याच्या डोक्यावर हळूच थोपटलं आणि म्हणाली, “शांत,शांत,कुल. ही कॉफी घे म्हणजे बरं वाटेल.” तिने थर्मासच्या ग्लासमध्ये कॉफी ओतली आणि साकेतला दिली. “काय झालं? इतका का वैतागला आहेस?”

“राधा,पपांनी आपल्या लग्नाला नकार दिलाय. त्यांच्या एका डॉक्टर मित्राच्या मुलीशी माझं लग्न व्हावं ही त्यांची इच्छा आहे. बारावीनंतर त्यांच्यासारखं मी देखील डॉक्टर व्हावं,असं त्यांना वाटत होतं पण मी मेडिकलला ऍडमिशन न घेता हट्टाने जे जे स्कुल ऑफ आर्टसला प्रवेश घेतला आणि त्यांचा इगो दुखावल्या गेला.तेव्हापासून आम्हा दोघात सतत खटके उडत असतात. मला नोकरी करायची नाही. माझी कला,माझं पेटिंग हेच माझं विश्व आहे. मी त्यातच रमतो. त्यातून जे पैसे मिळतील ती माझी कमाई. पपांना हे कलेला आयुष्य वाहून घेणं वगैरे पटतच नाही. त्याने पोट भरत नाही असं त्यांचं म्हणणं. आणि आता मी पसंत केलेली मुलगी देखील त्यांच्या तोलामोलाची नाही,म्हणून त्यांचा विरोध आहे.” साकेतचं बोलणं ऐकून राधा दुखावल्या गेली. साकेतच्या प्रेमात आकंठ बुडालेली राधा,तिला साकेतची आणि तिची पहिली भेट आठवली……
————–
एका मैत्रिणीच्या भावाच्या लग्नाला गेली असताना, तिथे राधाची साकेतशी ओळख झाली होती. साकेत मैत्रीणीच्या भावाचा मित्र होता. तो एक उत्तम चित्रकार आहे हे तिला कळलं. तिला चित्रकलेचे अतिशय आकर्षण होते. एकमेकांना फोन करणे,वेळ मिळेल तेव्हा भेटणे,चित्रकलेवर चर्चा करणे, हे दोघांमधे सातत्याने होऊ लागले. राधा साकेतच्या मनस्वी स्वभावावर,त्याच्या साधेपणावर भाळली. साकेतही राधाच्या प्रेमात पडला होता. त्याला तिचं प्रसन्न, आत्मनिर्भर व्यक्तिमत्त्व खूप आवडलं. साकेतने राधाला घरी यायचं आमंत्रण दिलं आणि राधाही तयार झाली. तिला साकेतची चित्र बघायची होती. साकेतच्या आईवडिलांना भेटायचं होतं. साकेतची आई शैला एक अतिशय साधी,सालस गृहिणी होती. पण राधाला साकेतचे वडील आनंद,जरा हुशारीचा आणि श्रीमंतीचा गर्व आहे असे वाटले. साकेतचा मोठा बंगला,त्यांचं वैभव बघून तिने पाऊल मागे घ्यायचं ठरवलं. तिच्या भावनांवर तिने ताबा ठेवायचा प्रयत्न केला. त्याच्याशी कुठल्याही बाबतीत आपण बरोबरी करू शकत नाही हे तिला कळून चुकलं.

पण साकेतला राधामधे त्याची सहचारिणी दिसत होती. राधा त्याला टाळतेय हे लक्षात आल्यावर, त्याने एक दिवस तिला तिच्या ऑफिसमधेच गाठलं.

“राधा, मी बाहेर तुझी वाट बघतो आहे. तू दहा मिनिटात बाहेर येते आहेस.” साकेत एवढंच बोलला आणि बाहेर जायला लागला.

“साकेत…” राधाच्या हाकेला त्याने मागे वळून देखील बघितले नाही.

राधा बॉसची परमिशन घेऊन ऑफिसच्या बाहेर आली. साकेत कारमधे तिची वाट बघत होता. राधा कारमधे बसली आणि साकेतने कारची स्पीड वाढवली. त्या वेगाने राधा घाबरली. त्याचा राग तिला चांगलाच ठाऊक होता.
“साकेत, गाडी थांबव.”

साकेतने करकचून ब्रेक दाबले आणि गाडी थांबवली.
“साकेत, कशासाठी हा राग,ही इतकी जीवघेणी स्पीड?”

“राधा,मला तुझ्याशी लग्न करायचं आहे.” साकेत तिच्याकडे बघत म्हणाला.

राधा काही न बोलता काचेतून बाहेर बघत बसली.

“राधा,बोल काहीतरी.”

“काय बोलू? साकेत,तुमच्या आणि आमच्या आर्थिक परिस्थितीत टोकाचा फरक आहे. आपण इथेच थांबू.”

“थांबू म्हणजे? हा खेळ वाटला का तुला?” साकेतने तिचा चेहरा त्याच्याकडे वळवला. “माझ्या डोळ्यात बघून सांग की तुला माझ्याबद्दल काहीच वाटत नाही.”

तिच्या गालावरची साकेतची घट्ट पकड,त्याचं तिच्याकडे रोखून बघणं,राधाला असह्य झालं. ती साकेतच्या कुशीत शिरून रडायला लागली. ती शांत होइपर्यंत साकेत तिला थोपटत होता.

“राधा,काहीही झालं तरी मी तुझ्याशीच लग्न करणार. आईचा काहीच प्रश्न नाही. ती नाही म्हणणारच नाही. पपांशी मी बोलतो. रिलॅक्स.” तिच्या कपाळावर ओठ टेकत साकेत म्हणाला.

राधाच्या आईवडिलांना राधाने साकेतबद्दल सगळं सांगितलं होतं पण ती त्याच्यावर प्रेम करते,हे तिने सांगितलं नव्हतं. साकेत हा राधाचा एक चांगला मित्र आहे,हे ते जाणून होते. राधानेच एक पाऊल मागे घेतल्यामुळे तिच्या भावना तिने मनातच ठेवल्या होत्या. घरची परिस्थिती मध्यमवर्गीय असल्याची तिला जाणीव होती. ग्रॅज्युएट झाल्यावर तिने कॉम्प्युटर कोर्स करून एका बांधकाम व्यावसायिकाकडे नोकरी पत्करली होती. तिथे तिला पगारही चांगला मिळत होता. वडील सरकारी ऑफिसमध्ये क्लार्क होते. दोघांच्या पगारात घरात खूप सुखसोयी नसल्या तरी समाधानी होते.
———————
साकेतने कॉफी संपवली. टेकडीवरच्या गार वाऱ्याची झुळूक आली तशी राधा शहारली.

“राधा कुठे हरवली आहेस? पपा राजी नसले तरी मी ठाम आहे. मला तू हवी आहेस. मी आता स्वतःचे निर्णय घेण्याइतका प्रगल्भ नक्कीच आहे. पण तुला एक गोष्ट स्पष्ट विचारायची होती.”

“काय साकेत? कुठली गोष्ट?”

“मी आईपपांच्या घरात आता राहणार नाही. मला माझं स्वतंत्र अस्तित्व निर्माण करायचं आहे पण त्यासाठी तुझी भक्कम साथ हवी. मला नोकरी नाही. माझी चित्र विकून जे पैसे मिळतील तेवढेच. त्यात संसार नक्कीच होणार नाही. तुझ्या कमाईवर घर चालवावं लागेल. छोट्या घरात रहावं लागेल. काटकसर करावी लागेल. आहे तुझी तयारी?”

“साकेत,मी तुझ्यावर प्रेम करते. तुला सर्वस्व देईन. काटकसरीने वागणं मी लहानपणापासून शिकलेय. पण माझ्यामुळे तू आईवडिलांपासून दूर व्हावा,हे माझ्या मनाला पटत नाहीय.”

“प्रेमात सगळ्या गोष्टी सहज मिळत नाही. काही गोष्टींची आहुती द्यावीच लागते. त्यांच्यापासून स्वतंत्र झालो तरी ते माझे आईवडील आहेत. माझा श्वास आहे. तो श्वास अखंड माझ्याजवळच असणार.”

“साकेत, माझी तयारी आहे. दोघे मिळून कष्ट करू आणि संसार करू.” राधा हळवी झाली.

साकेतने तिचा हात हातात घेतला. दोघांना मिळून स्वप्न बघायची होती आणि ती पूर्णत्वाला न्यायची होती. साकेतला स्वतःला सिद्ध करायचं होतं. त्यासाठी त्याला त्याचं स्वतंत्र अस्तित्व निर्माण करायचं होतं. आई आणि पपांशी आता स्पष्टच बोलायला हवं होतं.

पपांबरोबर जेवायचं टाळणारा साकेत आज त्यांच्यासाठी, ते हॉस्पिटलमधून येईपर्यंत थांबला होता.

“साकेत, आज किती दिवसांनी आमच्याबरोबर जेवतो आहेस.” शैलाला आनंद झाला.

आनंदला डायनिंग टेबलवर साकेतला बघून आश्चर्यच वाटले.
जेवण झाल्यावर त्यांनी साकेतला विचारलं, “काही बोलायचं होतं का? आमच्याबरोबर तू सहसा जेवत नाहीस.” साकेतकडे बघत आनंद म्हणाले.

“पपा मी राधाशी लग्न करतोय. माझं तिच्यावर प्रेम आहे. मी वेगळं व्हायचा निर्णय घेतला आहे कारण तुम्हाला राधा पसंत नाही.” साकेत निर्भीडपणे म्हणाला.

“प्रेमावर पोट भरणार आहात का? इतक्या सुखसोयी तुला लहानपणापासून मिळताहेत. संसाराला किती पैसा लागतो,ह्याचा तुला अंदाज तरी आहे का? बोलणं सोपं आहे.” आनंदने संताप व्यक्त केला.

“मला माहितीय हे सोपं नाही,पण प्रेमापुढे सुखसोयी दुय्यम आहेत.” सागर संयम ठेवून बोलला.

“नाटकात अशी वाक्य शोभतात. निर्णय तुम्ही दोघांनी घेतलाच आहे तर एकच सांगतो,स्वतःला सिद्ध करून दाखव आणि मगच मला भेटायला ये.” आनंद टेबलवरून उठून गेले.

शैलाच्या डोळ्यात पाणी आलं. “साकेत,थोडे दिवस थांब,ते जरा निवळले की तुमच्या लग्नाला संमती देतील.”

“नाही आई,ते आपलं मत बदलणार नाहीत. मला तू समजून घे. मी तुला फोन करत जाईन. आणि मला भेटायला तू येत जा.” साकेत शैलाचे हात धरत म्हणाला.

“तुम्ही दोघेही बापलेक माझा विचारच करत नाही.” शैला रडायला लागली.

आईचे अश्रू बघून साकेत क्षणभर हळवा झाला पण त्याने स्वतःला सावरलं. शैलाच्या खांद्यावर थोपटून तो तिथून उठला.

रजिस्टर लग्नासाठी महिनाभर आधी नोटीस दिली होती. राधाच्या आईवडिलांना ह्या निर्णयामुळे ताण आला पण राधा आणि साकेत ठाम होते. राधाने थोडं पुण्याच्या बाहेर, वन बेडरूम-किचनचा फ्लॅट भाड्याने घेतला. लग्नानंतर काही दिवस तिलाच संसार सांभाळायचा होता. साकेतची चित्रकला,त्याच्या चित्रांचे प्रदर्शन ह्यासाठी ती साकेतला प्रोत्साहन देणार होती. तिची साथ त्याला उभारी देणार होती.

साकेत आणि राधाचा संसार सुरू झाला. राधाच्या एकटीच्या कमाईवर दोघेही सहजीवन आनंदात घालवत होते. साकेतला हॉटेलसाठी आणि मोठ्या फॅक्टरीसाठी लॅन्डस्केपच्या ऑर्डर्स मिळू लागल्या. संसाराची घडी थोडी नीट बसली. पण साकेतचं स्वप्न वेगळं होतं. त्याच्या कलेला आंतरराष्ट्रीय ख्याती मिळावी ही त्याची इच्छा होती. त्या दृष्टीने त्याचे प्रयत्न सुरू होते. एक मोठं आंतरराष्ट्रीय प्रदर्शन मुंबईत होणार होतं. त्यासाठी त्याला मुंबईला जायचं होतं.
—————————–
ऑफिसमधून थकून आलेली राधा सोफ्यावर मान टेकून बसली. इतक्यात दाराची बेल वाजली. राधाने दार उघडलं तर समोर आनंद उभे होते.
ती भांबावली. “‘पपा तुम्ही? या न,बसा.” राधाने खुर्ची पुढे केली.

आनंदने एकवार घरावर नजर फिरवली आणि म्हणाले, “तुमच्या घराचा जो एरिया आहे तेवढी साकेतची बेडरुम आणि बाल्कनी आहे. तू माघार घेतली असतीस तर माझ्या मुलाला हे सगळं बघावं लागलं नसतं.”

“पपा,तुम्ही चहा घेणार की कॉफी?” राधाने विषय बदलत विचारलं.

“मी काहीही घेणार नाही. साकेत कुठेय?”

“तो एका आंतरराष्ट्रीय चित्रकला प्रदर्शनात भाग घेतोय,त्यासाठी मुंबईला गेलाय.”

आनंदने एक जाडजूड पाकीट काढलं,टेबलवर ठेवत म्हणाले, ” ह्यात पैसे आहेत. सगळी सोंग आणता येतात,पैशाचं नाही. निघतो मी.”

“थांबा पपा,ते पाकीट परत घेऊन जा. आम्ही आनंदात आहोत. साकेत ज्या दिवशी स्वतःची ओळख निर्माण करेल त्यादिवशी तुम्ही त्याला हे पाकीट बक्षीस म्हणून द्या. आणि आईंना माझा नमस्कार सांगा.” राधाने पाकीट परत केलं आणि आनंदला वाकून नमस्कार केला.

काही न बोलता आनंद निघून गेले. राधाला एका क्षणी अपराधी वाटलं. इतक्या श्रीमंतीत वाढलेला साकेत तिच्या प्रेमाखातर इतकं साधं आयुष्य जगत होता.
————————————————————–
आंतरराष्ट्रीय प्रदर्शनाला एक महिना अवकाश होता. साकेतने एक काल्पनिक पोर्ट्रेट करायला घेतलं. दिवसरात्र त्याची मेहनत सुरू झाली. अतिशय नावाजलेल्या देश, विदेशातील जवळपास शंभर चित्रकारांची पेंटिंग्ज,पोर्ट्रेटस् प्रदर्शनात असणार होते. त्या सर्व चित्रांमधून एक उत्तम चित्र निवडलं जाणार होतं आणि त्यासाठी बक्षिसाची रक्कम पण बरीच होती. साकेतचं स्वप्न पूर्ण व्हावं ह्यासाठी राधा त्याला सर्वतोपरी मदत करत होती. साकेतच्या कुंचल्यातून एक अतिशय सुंदर पोर्ट्रेट चितारलं गेलं. एक वयोवृद्ध वडील आणि त्यांना आधार देणारा मुलगा, साकेतचं हे चित्र बघून राधाला अश्रू अनावर झाले. त्याची कलेची झेप किती मोठी होती,हे तिने अनुभवलं.

प्रदर्शनाच्या दिवशी साकेत अस्वस्थ होता. अनेक राष्ट्रीय, आंतरराष्ट्रीय प्रसिद्ध कलाकार हजर होते. साकेतची ही पहिलीच वेळ होती. त्याचा हात धरून राधा म्हणाली, “साकेत,प्राईझ मिळेल किंवा न मिळेल पण तुझं हे चित्र आंतरराष्ट्रीय ख्याती मिळवणार ह्याची मला खात्री आहे. साकेतने राधाचा हात घट्ट धरला.

प्रदर्शन बघायला शैला आली. तिला एकटीला बघून साकेत नाराज झाला. “पपा येणार नाहीत हे मला ठाऊक होतं. स्वतंत्रपणे मी काही करतोय हे त्यांना पटलंच नव्हतं.”

“साकेत, मी आलेय न,तुझं कौतुक बघायला.” शैला त्याच्या खांद्यावर थोपटत म्हणाली.

साकेतच्या चित्राला उत्तम प्रतिसाद मिळत होता. अभिप्रायाच्या डायरीत साकेतच्या चित्राला, एक्सलंट, अमेझिंग, असे रीमार्क्स होते. ते वाचून साकेत आणि राधाला अतिशय आनंद झाला.प्रदर्शनाच्या शेवटच्या दिवशी निकाल होता. राधा रजा घेऊन मुद्दाम साकेत बरोबर आली होती. निकाल जाहीर झाला आणि साकेतच्या चित्राला सर्वोत्कृष्ट पुरस्कार जाहीर झाला.
राधा आणि साकेत आश्चयाने आणि अत्यानंदाने भारावून गेले. साकेत पुरस्कार स्वीकारायला गेला.
“आय एम थँकफूल टु माय वाईफ. शी स्टुड बाय मी ऑल द टाईम. थँक्स फॉर धिस अवॉर्ड.” साकेतला जास्त बोलता येईना. तो अवॉर्ड घेऊन राधाजवळ आला आणि तिच्या हातात ते अवॉर्ड दिलं. दोघांचे डोळे बोलत होते.

टीव्हीवर,वर्तमानपत्रात साकेतच्या यशाची बातमी झळकली. आनंदला नातेवाईकांचे,मित्रांचे अभिनंदनासाठी सतत फोन येऊ लागले. शैलाला साकेतचा अभिमान वाटला. तिने आनंदकडे बघितलं. टीव्हीवरच्या बातम्यात दाखवलेलं, साकेतने रेखाटलेलं,वडील आणि मुलाचं चित्र बघून त्याच्या डोळ्यात पाणी तरळलेलं तिला दिसलं.

“मी उद्या साकेतकडे जातेय. मला माझ्या मुलाला भेटायचं आहे. त्याचं एक स्वप्न आज पूर्ण झालंय. त्याच्या पुढील आयुष्यासाठी त्याच्या डोक्यावर आशीर्वादाचा हात ठेवायचा आहे.” शैलाने आनंदला सांगितलं तसं आनंद लगेच म्हणाले, “मी पण
तुझ्याबरोबर येतो.”

ते जपून ठेवलेलं पैशाचं पाकीट आनंद आज साकेतला बक्षीस म्हणून देणार होते………

×समाप्त×

©®सौ मधुर कुलकर्णी, पुणे
———————————————-